Αυτή η ΑΕΚ, δεν είναι «μακέτα»!

•Η ΑΕΚ έζησε δύο πολύ μεγάλες ευκαιρίες, την τελευταία 15ετία. Μία το 2004 και μία από τις αρχές Μαΐου του 2013.

•Η πρώτη ευκαιρία πήγε χαμένη, παρότι οι συνθήκες ήταν απείρως πιο ευνοϊκές σε σχέση με την τελευταία πενταετία.

•Κυρίως όσον αφορά τις ευρύτερες οικονομικό – κοινωνικές συνθήκες και το κλίμα γενικής αισιοδοξίας κι ευφορίας την περίοδο της Ολυμπιάδας.

•Οι στόχοι ήταν περίπου οι ίδιοι με αυτούς που τέθηκαν και το 2013. Ανοικοδόμηση, οικονομική βιωσιμότητα βασισμένη κυρίως στους πόρους που θα δημιουργούσε η ίδια η ΠΑΕ, γήπεδο, προπονητικό κέντρο.

•Δεν επιτεύχθηκαν. Δεν είναι της παρούσης η ανάλυση των λόγων. Προφανώς και ο βασικός τουλάχιστον στο αγωνιστικό επίπεδο, ήταν πως εκείνη η ΠΑΕ ΑΕΚ δεν ήταν η πλέον κατάλληλη για να αντιμετωπίσει την παγιωμένη κυριαρχία του Ολυμπιακού σε επίπεδο ΕΠΟ κλπ.

•Η αποτυχία είχε τεράστια σημασία κυρίως γιατί αφορούσε ένα εγχείρημα που βασίστηκε στους πιο δυνατούς οικονομικά ΑΕΚτζήδες παράγοντες, εκτός Μελισσανίδη. Ήταν δηλαδή η αποτυχία του και ξόδεμα ενός κεφαλαίου τεραστίου, που ήταν πολύ αμφίβολο, αν όχι απίθανο, αν μπορούσε να το βρει μπροστά της ξανά η Ένωση.

•Το εγχείρημα του 2013, συνοδεύτηκε από τον πολύ δύσκολο δρόμο για μια ομάδα σαν την ΑΕΚ, του ξεκινήματος από την ερασιτεχνική κατηγορία.

•Επίσης ήταν εγχείρημα που ανέλαβε βασικά ένας άνθρωπος, ο Μελισσανίδης. Επιπλέον ξεκίνησε σε μια εποχή που από πλευράς οικονομικό – κοινωνικών συνθηκών δεν είχε καμιά σχέση με το 2004.

•Καμιά σχέση αναγκαστικά και για πολύ μεγάλο διάστημα, δεν είχαν ούτε τα έσοδα στα οποία μπορούσε να υπολογίζει η ΠΑΕ ΑΕΚ.

•Επιπλέον η ΑΕΚ στην επιστροφή της όχι μόνο βρήκε να διατηρείται παγιωμένη η κυριαρχία του Ολυμπιακού κι εκτός γηπέδων, αλλά ακόμη πιο βαθιά ριζωμένη και βασισμένη στην σχεδόν αποκλειστική πρόσβαση στα πολύ αυξημένα μετά το 2010 έσοδα από το Champions League.

•Το εγχείρημα του 2004 όπως ξεκίνησε, δεν ολοκλήρωσε καν πενταετία, με τον Ντέμη στο τιμόνι. Στην τετραετία... είχε χαιρετήσει.

•Το τωρινό εγχείρημα, πεντέμισι χρόνια μετά το ξεκίνημα του, έχει από χθες το βράδυ την ΑΕΚ όχι μόνο νυν πρωταθλήτρια Ελλάδας, όχι μόνο να χτίζει το νέο της γήπεδο, αλλά και να βρίσκεται εκ νέου στο κορυφαίο ευρωπαϊκό επίπεδο, στο Champions League.

•Κι εδώ πρέπει να κάνουμε μια υποσημείωση. Ακόμη και η συμμετοχή στο Champions League ως πρωταθλητής μάλιστα, είναι πολύ πιο δύσκολη υπόθεση τώρα, απ' όσο ήταν πριν 12 χρόνια ακόμη κι αν δεν ήσουν πρωταθλητής, όπως δεν ήταν η ΑΕΚ όταν συμμετείχε τελευταία φορά.

•Η ικανότητα του Δημήτρη Μελισσανίδη, να γίνει ο βασικός παράγοντας που έδωσε τέλος στην κυριαρχία του Ολυμπιακού στο παρασκήνιο, ήταν για μένα το «κλειδί» της επιτυχίας σε αγωνιστικό επίπεδο, αν το δεις σε ευρύτερο πλαίσιο. Γιατί για το ελληνικό ποδόσφαιρο μιλάμε...

•Η προσωπική του δυναμική από την άλλη, έγινε η καλύτερη «ασπίδα» ακόμη και απέναντι στα λάθη που προήλθαν από δικές του επιλογές.

•Τρίτο και πιο σημαντικό, η ΑΕΚ για το λιγότερο άλλα 15 χρόνια δεν μπορείς να βρεις κάποια πηγή αισιοδοξίας, πως θα μπορούσε να έχει ξεκινήσει να κατασκευάζει γήπεδο, αν δεν υπήρχε ο Μελισσανίδης και ο τρόπος που το πάλεψε. Για να μη λέμε κι ό,τι θέλουμε. Και λέω λίγα 15 χρόνια.

•Ένα ακόμη στοιχείο που μπορεί να αναγνωρίσει χωρίς καμιά επιφύλαξη κάποιος στην ΑΕΚ της νέας εποχής Μελισσανίδη, είναι πως δεν τρέφει καμιά ιδιαίτερη αγάπη για το συνεχές λιβάνισμα του «αφεντικού» και την καθημερινή σε βαθμό υπέρμετρης υπερβολής, προβολής τη συμβολής του.

•Οι διαφορές με άλλα παραδείγματα που έχουμε δίπλα μας, είναι σαφέστατες για όλους νομίζω.

•Πρέπει επίσης να αναγνωρίσει κανείς χωρίς επιφύλαξη επίσης, πως παρά την δυναμική που έχει διοικητικά, η ΑΕΚ του Μελισσανίδη ζει με την κριτική που δέχεται καθημερινά από όλους μας και την αποδέχεται.

•Το πως την αξιοποιεί, αν την αξιοποιεί, το ξέρουν οι άνθρωποι της μόνο, αλλά ξέρει να την αποδέχεται και δεν καθορίζει τη στάση της απέναντι στο περιβάλλον γύρω της, ανάλογα με το αν κάποιος την αποθεώνει ή έχει κριτική στάση απέναντι της. Εννοείται μιλάμε για την καλόπιστη.

•Το «σφουγγάρι» για το οποίο μίλησε ο Μελισσανίδης όταν επέστρεψε, το έκανε πράξη. Είχε πολλούς λόγους να φανεί συγκρουσιακός... κοιτώντας και προς τα μέσα, αλλά επένδυσε στην ενότητα στην πράξη κι όχι με τα λόγια.

•Κάτι που αποτυπώνεται σε όλο το εύρος των επιλογών που έχει κάνει σε διάφορα πόστα εντός ΑΕΚ, αλλά ακόμη και στην διαχείριση των σχέσεων της ΠΑΕ με τον δημοσιογραφικό κύκλο της ομάδας. Έκανε ό,τι έπρεπε και σε αυτό το επίπεδο με λίγα λόγια, για έναν οργανισμό που θέλει να προχωρήσει προς το πεπρωμένο του, χωρίς να μένει σε αγκυλώσεις του παρελθόντος.

•Κάνοντας ακόμη και μια μερίδα κόσμου που ήταν κοντά του όλα αυτά τα χρόνια πριν επιστρέψει, να έχει παράπονα. Αλλά καταλαβαίνει και ο τελευταίος από αυτούς τώρα, πως έτσι έπρεπε να γίνει.

•Όποιος θέλει να βλέπει τα πράγματα στην ΑΕΚ μέσα από το πρίσμα διαχωρισμών με ρίζες στο παρελθόν, μπορεί να το κάνει, αλλά δεν βλέπω τι έχει να κερδίζει πλέον.

•Μετά από όλα αυτά λοιπόν και με αφορμή τη μεγάλη χθεσινή βραδιά, με βάση τον στόχο που επιτεύχθηκε, δεν είναι ανάγκη να θες να «λιβανίσεις» τον Μελισσανίδη, για να πεις χωρίς καμιά αμφιβολία, πως αν οι στόχοι που τέθηκαν και δημόσια το καλοκαίρι του 2013 χαρακτηρισθούν «μακέτες», η ΑΕΚ που έχει δημιουργηθεί σε όλα τα επίπεδα πλέον, μόνο... μακέτα δεν είναι.

•Μπορούμε να συζητάμε για ώρες, για μέρες, για μήνες, για πράγματα που δεν γίνονται ίσως με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Για λάθη και σωστά.

•Για παίκτες που υπάρχουν και δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ή άλλους που θα έπρεπε να υπάρχουν και δεν υπάρχουν.

•Για μια χρονιά που μπορεί να πάει εξαιρετικά και μια άλλη που μπορεί να μη πάει το ίδιο καλά.

•Αλλά πλέον μιλάμε για μια άλλη ΑΕΚ. Κι αυτό είναι που μένει...